Rad multimedijalnog umetnika Uroša Đurića, jednog od učesnika 30. Memorijala Nadežde Petrović, posvećen je čačanskom i banjalučkom Borcu. U njemu je sažeta i želja da fudbalske utakmice okupljaju ljude u manjim sredinama, pokrenu njen duh, izvuku neotkrivene mogućnosti…
Kako umetnik objašnjava, najizrazitiji efekat raspada zajedničke države je usitnjavanje i urušavanje života u manjim gradskim sredinama, koje su živele od umrežavanja, s obzirom na to da su svi u organizaciji rada pripadali jednom daleko većem tržištu. Posledice su vidljive svuda na jugoslovenskom prostoru i ogledaju se u obesmišljavanju funkcija grada, nezainteresovanosti i apatiji koja se uvukla u stanovništvo koje životari.
– To je posebno vidljivo na gradskim stadionima koji su prazni, od Splita do Novog Sada, od Maribora do Čačka. Te megastrukture traže ulaganje i održavanje, a više ne služe svrsi, jer je sve ubijeno do temelja. Fudbal je i danas, kao i pre 100 godina u vreme moga dede koji je pred Prvi svetski rat igrao za Ferencvaroš, bio sredstvo emancipacije nižih društvenih slojeva. To su bistri ljudi, radišni i disciplinovani s jednim širokim pogledom na svet. Svake nedelje oni priređuju svetkovinu kojoj niko ne prisustvuje i to je izvanredan pokazatelj stanja u društvu, jer ako pogledate snimke od pre samo pola veka, ti isti stadioni su krcati. Gledao sam nedavno utakmicu Priština – Radnički Niš iz 1988, pa to je kao da igraju Milan i Inter, gradski stadion u Prištini je ispunjen do poslednjeg mesta, atmosfera uzavrela, meč uzbudljiv, imao sam utisak kao da sam sve to samo sanjao, a tad sam imao 24 godine. Stoga sam realizovao rad s dva najčuvenija Borca – čačanskim i banjalučkim, oba osnovana 1926. To je priča o snovima, socijalnoj mobilnosti, popularnosti i populizmu i našoj stvarnosti koja još uvek na marginama. Doduše, ima potencijal za veličanstvene domašaje – kaže Djurić.
30. Memorijal Nadežde Petrović, od 3.oktobra do 11. novembra, biće ove godine, zasigurno, najveći događaj u oblasti vizuelne umetnosti u jugoistočnoj Evropi.
Z. L. S.
(Iz intervjua „Bog voli snove srpskih umetnika“, objavljenog u „Čačanskom glasu“ 18. septembra)
